مقالات

دنیایی غیرمتمرکز را تصور کنید. دنیایی که مردم به‌صورت مستقیم و بدون اینکه نیاز باشد به واسطه‌های فاسد اعتماد کنند، با برنامه‌های غیرمتمرکز معامله انجام می‌دهند، قرارداد ثبت می‌کنند و از انواع خدمات مالی و غیرمالی استفاده می‌کنند؛ سیستم‌هایی که کنترل‌شان در دست مردم است، هیچ‌گاه متوقف نمی‌شوند و هیچ‌کس نمی‌تواند در کار آن‌ها تداخل ایجاد کند. اتریوم برای تحقق این آرمان پا به عرصه گذاشته است. در این مقاله،به‌بیان ساده اتریوم و جنبه‌های مختلف آن را توضیح می‌دهیم تا بتوانید این شبکه پیچیده را به‌خوبی درک کنید. اتریوم چیست؟ اولین پرسشی است که افراد نا آشنا با ارزهای دیجیتال از خودشان می‌پرسند. در واقع اتریوم یا (Ethereum)، نسل دوم ارزهای دیجیتال است. این ارز تازه نفس، با هدف هوشمندسازی فرایندها و ایجاد فضایی برای اجرای برنامه‌های غیر متمرکز و خودکار ایجاد شد. اتریوم در تاریخ ۳۰ جولای ۲۰۱۵ و به سرپرستی جوان ۲۳ ساله روسی، «ویتالیک بوترین» پا به عرصه ارزهای دیجیتال گذاشت. می‌‌توان به گونه‌ای دیگر و زبانی ساده‌تر به پرسش «اتریوم چیست؟» پاسخ داد و آن را تعریف کرد. مثلا می‌توانیم بگوییم: «اتریوم یک پلتفرم آزاد مبتنی بر فن آوری بلاک چین است که توسعه دهندگان را قادر می‌سازد تا برنامه‌های غیر متمرکز خود را روی آن پیاده سازی کنند.» شاید این پرسش هم برایتان پیش بیاید که: «آیا اتریوم شبیه بیت کوین است؟» در پاسخ باید بگوییم که هم بله و هم نه. در واقع اتریوم هم مانند بیت کوین می‌تواند به عنوان ارز دسته‌بندی شود اما کاربردهای اتریوم بسیار متفاوت‌تر از بیت کوین است. غیرمتمرکز کردن همه چیز برای درک بهتر اتریوم، برنامه‌ای مانند تلگرام یا اینستاگرام را در نظر بگیرید. امروزه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان از این برنامه‌های مفید برای ارتباط و پیام‌رسانی استفاده می‌کنند. اما یک مسئله بسیار بنیادین درباره آنها وجود دارد که کمتر کسی به آن توجه می‌کند: این برنامه‌ها متمرکز هستند. مثلاً اینستاگرام متعلق به شرکت فیس‌بوک است. این شرکت مطابق با سیاست‌های خود ممکن است مطالبی را حذف کند، دسترسی برخی افراد را مسدود کند یا حتی داده‌های خصوصی کاربران را بفروشد. از نظر تئوری با اتریوم، این بستر غیرمتمرکز، می‌توان اینستاگرامی ایجاد کرد که به‌جای فیس‌بوک، مالک حقیقی آن همان کاربرانش باشند و داده‌های خود را فقط خودشان کنترل کنند. البته نباید فراموش کرد اتریوم هنوز در ابتدای راه قرار دارد و حداقل در مقطع فعلی مشکلات فنی آن اجازه نمی‌دهند سیستم بزرگی مانند اینستاگرام را روی آن بسازیم. به‌عنوان یک نمونه دیگر، با کمک این شبکه (در صورت وجود برخی شرایط لازم) می‌توان انتخابات آزاد و شفاف برگزار کرد؛ انتخاباتی که در آن امکان تقلب وجود نداشته باشد. هر خدمت متمرکز دیگری را می‌توان با اتریوم غیرمتمرکز کرد. امور مهمی ازجمله پرداخت‌ها، بیمه،‌ رأی‌گیری، بانکداری، وام‌دهی و بسیاری از خدماتی که اکنون واسطه‌ها انجام می‌دهند، با این شبکه غیرمتمرکز خواهند شد. هرکس قادر است در شبکه باز اتریوم برنامه غیرمتمرکز (Dapp) خود را توسعه دهد. تا قبل از پیدایش اتریوم، توسعه‌دهندگان برای ساخت ارز دیجیتال خود از ابتدا مجبور به کدنویسی یک بلاک چین جداگانه بودند، اما امروزه همه خیلی راحت می‌توانند بدون ساخت بلاک چین جدید، با استفاده از بلاک چین اتریوم برای پروژه‌های خود ارز دیجیتال مستقل یا همان توکن (Token) بسازند. اتر؛ ارز دیجیتال اتریوم ارز دیجیتال شبکه اتریوم، «اتر» (Ether) نام دارد و واحد اختصاری آن ETH است. این دارایی به‌عنوان واحد پولی شبکه و همچنین راهی برای پرداخت هزینه‌ها و کارمزدها در نظر گرفته می‌شود. بنابراین هر چقدر که مقبولیت شبکه اتریوم افزایش پیدا کند، از نظر تئوری ارزش اتر هم افزایش خواهد یافت. در بین اعضای جامعه ارزهای دیجیتال، به ارز دیجیتال شبکه اتریوم، همان اتریوم هم گفته می‌شود، اما در حقیقت نام آن اتر است. بنابراین اگر جایی «خرید اتریوم»، «تحلیل اتریوم» و … را دیدید، منظور همان اتر است. امروزه افراد زیادی با امیدواری نسبت به آینده اتریوم، روی این ارز دیجیتال سرمایه‌گذاری انجام می‌دهند. اتر را می‌توان از سایت‌های صرافی ارز دیجیتال خریداری کرد و روی نرم‌افزارهای کیف پول در موبایل یا کامپیوتر شخصی ذخیره کرد. اتریوم و بیت کوین چه شباهت‌هایی به هم دارند؟ بلاک چین بیت کوین برای پیگیری مالکیت پول دیجیتال – بیت کوین – استفاده می‌شود. اما بلاک چین اتریوم برای اجرای کد‌های برنامه نویسی برنامه‌های غیرمتمرکز طراحی شده است. مانند بیت کوین، اتریوم نیز یک بلاک چین توزیع شده عمومی است. اگر چه تفاوت‌های فنی زیادی بین این دو وجود دارد اما مهمترین تفاوت این دو اهداف و قابلیت‌هایشان است. بیت کوین یک برنامه کاربردی خاص از فناوری بلاک چین است. در واقع بیت کوین با هدف ایجاد یک سیستم پرداخت جهانی، همتا به همتا و غیرمتمرکز ایجاد شده است. برای درک بیشتر این موضوع، بلاک چین بیت کوین را سیستم عاملی در نظر بگیرید که فقط یک نرم افزار به نام بیت کوین روی آن اجرا می‌شود. در نقطه مقابل، بلاک چین اتریوم را سیستم عاملی در نظر بگیرید که هزاران نرم افزار و سرویس مختلف می‌توانند روی آن فعالیت کنند. با این حساب، درک مفهوم «توکن» برایتان آسان‌تر خواهد شد. در واقع یک توکن‌، ارز برنامه‌‌ای غیرمتمرکز است که خودش بلاک چین خصوصی ندارد و از بلاک چین‌های دیگر مثل اتریوم استفاده می‌کند. در بلاک چین اتریوم، به جای کار برای استخراج بیت کوین، ماینرها برای یک ارز دیجیتال رمزنگاری شده به نام «اتر» که شبکه را تامین می‌کند، کار می‌کنند. اتر یک ارز دیجیتال تجاری و قابل حمل است که برای پرداخت هزینه‌های تراکنش نرم افراز مورد نظر، توسط توسعه دهندگان نرم افزار، مورد استفاده قرار می‌گیرد. آیا بیت کوین و اتریوم، آینده مشترکی دارند؟ بیت کوین پیشگام ارزهای دیجیتال است؛ این شبکه نوعی نرم افزار روی یک بلاک چین است. با این حال، بیت کوین فقط یک نرم افزار است. مثلا ایمیل یکی از کاربرد‌های اینترنت است اما فقط یکی از هزاران کاربرد این فناوری است. دکتر «گاوین وود» از بنیان‌گذاران اتریوم در این باره می‌گوید: «تصور کنید در خیابان هستید و می‌خواهید تاکسی بگیرید. از اسنپ درخواست خودرو  می‌کنید و یک ماشین خودران – بدون راننده – شما را سوار می‌کند. تاکسی شما را به یک پمپ بنزین می‌برد و هزینه سوخت را از پول مسافرهای قبلی‌اش پرداخت می‌کند. سپس شما را به مقصدتان می‌رساند و کرایه سفرتان هم از کیف پول الکترونیکی‌ شما پرداخت می‌شود. در زمانی که تاکسی

بیت کوین (bitcoin) نوعی ارز دیجیتال است که می‌توانید با آن خرید کنید، سفارش‌ آنلاین انجام دهید، به هر کسی که دوست دارید در هر نقطه از جهان پول بفرستید یا حتی آن را به عنوان نوعی سرمایه‌گذاری در نظر بگیرید. احتمالا همراه با افزایش قیمت‌ وسوسه‌انگیز ارزهای دیجیتال، در اخبار و فضای مجازی درباره‌ پادشاه ارزهای دیجیتال چیزهایی شنیده باشید و در میان گشت‌وگذارتان در سایت‌‌های مختلف با مطالبی تحت عنوان اینکه بیتکوین چیست و یا چطور می‌توانید بیت‌کوین رایگان به دست بیاورید، برخورد داشته‌اید. بیت کوین چیست؟ بیت کوین یک شبکه توافقی است که یک سیستم پرداخت جدید و یک نوع پول کاملاً دیجیتال را بوجود آورده است. این اولین شبکه پرداخت نقطه به نقطه تمرکز زدایی شده است که توسط کاربرانش بدون هیچگونه اختیار مرکزی و یا واسطه ای، نیرومند شده است. از نقطه نظر یک کاربر، بیت کوین بسیار شبیه پول نقد اینترنتی است. بیت کوین همچنین می تواند به عنوان مهمترین سیستم دفترداری با سه ورودی موجود بشمار آید. سازنده بیت کوین کیست؟ بیت کوین اولین پیاده سازی یک مفهوم به نام “ارز سری” است که اولین بار در سال 1998 توسط وِی دای در فهرست ایمیل سایفرپانک ها، توصیف شده بود و بیان میکرد که این مفهوم، نوع جدیدی از پول است که برای کنترل تولید و تراکنشهای روی آن، بجای یک مرجع مرکزی، از رمزنگاری استفاده شده است. مشخصات اولین بیت کوین و اثبات مفهوم در سال 2009 توسط ساتوشی ناکاموتو در یک فهرست ایمیل رمزنگاری شده منتشر گردید. ساتوشی بدون آنکه چیز زیادی از خودش فاش سازد، پروژه را به اواخر سال 2010 موکول کرد. از آن موقع این جامعه بطور نمایی با توسعه دهندگان بسیاری که روی بیت کوین کار می کنند، رشد کرده است گمنامی ساتوشی اغلب باعث نگرانی های ناموجهی می شود که بسیاری از آنها به فهم نادرست از طبیعت متن باز بیت کوین بر می گردد. پروتکل بیت کوین و نرم افزار بصورت باز منتشر شده است و هر توسعه دهنده ای در هر کجای گیتی می تواند کد آنرا بازبینی کرده و یا نسخه تغییر یافته نرم افزار بیت کوین مخصوص خودش را بسازد. تاثیر ساتوشی نیز مانند توسعه دهندگان کنونی، محدود به تغییراتی بود که از دیگران اقتباس می کرد و بنابراین بیت کوین را کنترل نمی کرد. امروزه هویت مخترع بیت کوین به خودی خود احتمالاً مانند هویت شخصی است که کاغذ را اختراع کرده بود. چه کسی بیت کوین را کنترل می‌کند؟ بیت کوین بر خلاف پول‌های امروزی که عرضه و توزیع آن‌ها در اختیار دولت‌هاست، در کنترل هیچ فرد، گروه و یا سازمان خاصی نیست. افرادی که وارد شبکه این ارز دیجیتال می‌شوند، باید قوانین مربوط به شبکه را بپذیرند. این قوانین به صورت کدهای برنامه‌نویسی‌ است که در اینترنت توسط همه قابل مشاهده است. گروه‌های مختلفی در شبکه بیت کوین حضور دارند که از جمله مهمترین آن‌ها می‌توان به استخراج‌کنندگان (همان افرادی که احتمالا عکس آن‌ها را با بیل و کلنگ دیده باشید که در اصل هیچ شباهتی هم به این عکس‌ها ندارند!)، توسعه‌دهندگان (برنامه‌نویسانی که مسئولیت بهبود نرم‌افزار بیت کوین را به صورت داوطلبانه بر عهده گرفته‌اند) و نودهای شبکه (دستگاه‌هایی که به شبکه متصل شده‌اند) اشاره کرد. هر یک از این گروه‌ها وظیفه خاصی در شبکه بر عهده دارد؛ برای مثال استخراج‌کنندگان یا ماینرها کار تایید انتقال‌ بیت کوین‌ها که به آن تراکنش هم گفته می‌شود، را در شبکه انجام می‌دهند. یا توسعه‌دهندگان به صورت داوطلبانه مسئول ارتقای نرم افزار بیت کوین و قابلیت‌های آن هستند. نودها هم تاریخچه تراکنش‌هایی که در شبکه انجام می‌شوند را در هاردهای خود ذخیره و نگهداری می‌کنند. بیت کوین در واقع تحت کنترل هیچ یک از این گروه‌ها، دولت‌ها یا افراد خاص دیگر نیست و همکاری گروه‌های مختلف حاضر در شبکه‌ بیت کوین، موجب تداوم حیات و رشد آن می‌شوند. اما چرا باید چنین سیستم پیچیده‌ای وجود داشته باشد؟ بانک‌ها و سیستم‌های مالی سنتی چه مشکلی دارند که ما را به سمت استفاده از بیت کوین سوق می‌دهند؟ بیت کوین چگونه کار می‌کند؟ از دید کاربر، بیت کوین چیزی بیش از یک اَپ روی گوشی تلفن همراه و یا یک برنامه کامپیوتری که یک کیف پول بیت کوینی شخصی برایش تهیه کرده و به کاربر اجازه می دهد تا با آن به ارسال یا دریافت بیت کوینها بپردازد، نیست. برای بیشتر کاربران، روش کار بیت کوین در همین حد است. در پشت این پرده، شبکه بیت کوین یک دفتر کل عمومی به نام “زنجیره بلاک” را به اشتراک گذاشته است. این دفتر کل شامل تمامی تراکنشهایی است که تا کنون پردازش شده است و به کامپیوتر کاربر اجازه می دهد تا درستی هر تراکنش را بیازماید. اعتبار هر تراکنش به وسیله امضای دیجیتالی مربوط به آدرس های ارسال، محافظت میشود و به همه کاربران اجازه میدهد تا بر ارسال بیت کوینها از آدرسهای بیت کوینی خود، کنترل کامل داشته باشند. افزون بر این، هر کسی می تواند تراکنشها را با استفاده از توان محاسباتی سخت افزاری که ویژه این کار است، پردازش کرده و برای این سرویس، بیت کوینهایی را هم به عنوان جایزه بدست آورد. به اینکار اصطلاحاً “استخراج” می گویند. بیت کوین چه هدفی دارد؟ به طور خلاصه هدف پیدایش بیت کوین انتقال و یا ذخیره امن پول است. از همین جهت آن را می‌توان یک سیستم پرداخت و بانکداری دیجیتال امن دانست. بیت کوین در واقع کنترل واقعی پول را به دست خود افراد برگردانده و با کلمه عبور ویژه‌ای که کلید خصوصی نام دارد، تنها مالکین این کلیدها قادر به خرج کردن و انتقال بیت کوین‌ها خواهند بود. از سوی دیگر پول‌های دیجیتال همواره با یک مشکل بزرگ روبرو بوده‌اند که «دوبار خرج کردن» نام دارد. این مشکل در اسکناس‌های کاغذی و پول‌های فیزیکی وجود نداشت، برای مثال شما نمی‌توانستید پولی را که در قبال خرید یک تلویزیون خرج کرده‌اید، دوباره برای خرید یک کالای دیگر استفاده کنید. اما در دنیای دیجیتال که همه چیز را به سادگی یک کلیک کردن می‌توانید کپی کنید، جلوگیری از دوبار خرج کردن اهمیت دارد. اگر پول دیجیتال مانند یک فایل باشد، شما می‌توانید آن را همزمان در دو محل جداگانه خرج کنید و تا فروشندگان از این موضوع اطلاع حاصل کنند، شما خریدهایتان را

حقوق تجارت بین الملل مجموعه ای است از اصول، قواعد و مقررات حاکم بر روابط تجاری و بازرگانی اشخاص و شرکت های بازرگانی در عرصه بین المللی که از قوانین و کنوانسیون های بین المللی، عرف تجاری بین المللی، رویه های تجاری و امثالهم تشکیل میشود. قاعده گذاری ها در حقوق تجارت بین الملل همواره به دنبال این است تا نقش مداخله گرایانه و سلطه جویانه دولت‌ها را بر روابط بازرگانی اشخاص محدود سازد و آن را در چهارچوب مشخصی تعریف کند چرا که هر نوع مداخله دولت ها میتواند مانع جدی برای ثبات در روابط بازرگانی باشد.  دولت ها همواره تمایل دارند تا با مقررات ارشادی که بر تجارت تحمیل میکنند ابتکار عمل و آزادی را در این حوزه ها از آن خود سازند. مثلا دولت ها با درک متفاوتی که از فعالیت های تولیدی دارند میتوانند به بهانه حمایت از تولید و صنایع داخلی، دامنه و شیوه سرمایه گذاری خارجی را محدود سازند و دولتی دیگر میتواند با درک مزیت نسبی شرایط مساعدی را در جهت حمایت از سرمایه گذاری خارجی تعریف نماید. مهم‌ترین هدف حقوق تجارت بین الملل نظم دهی و منسجم کردن روابط بازرگانی در سطح فراملی است تا تجار و بازرگانان و شرکت های بازرگانی بتوانند با پیش بینی ریسک های تجاری و در نظر گرفتن قواعد حاکم بر فعالیت خود به رونق تجارت و کسب و کار بین المللی کمک کنند. یکی از موضوعاتی که اشخاص در روابط تجاری بین المللی باید مورد توجه قرار دهند محدودیت های حاکم بر صادرات و واردات کالا و مبادلات ارزی است و این موضوع کاملا در حیطه اختیار و تصمیم گیری دولت ها قرار دارد. انتظار میرود که شرکت های تجاری و تجار با بهره گیری از خدمات حقوقی از آخرین تصمیمات دولت ها در این خصوص آگاهی یابند. بسیاری از تولیدکنندگان ایرانی به واردات مواد اولیه از کشورهای دیگر میپردازند که این امر آنها را از دانستن نکات یک قرارداد تجاری بین المللی معاف نمی سازد. تفاوت حقوق بین الملل با حقوق تجارت بین الملل حقوق بین الملل مجموعه‌ای از قواعدی اند که بین دولت‌ها و ملت‌ها اجرا می‌شود تا روابط بین المللی با ثبات و سازمان یافته انجام گیرد و صورتی کلی دارد. اما همان طور که اشاره کردیم حقوق تجارت بین الملل در حقیقت به روابط بازرگانی که شکل بین المللی دارند اختصاص دارد. حقوق بازگانی بین الملل و تصمیمات دولت‌ها مورد دیگر کاربرد حقوق تجارت بین‌الملل که پیچیده‌تر است مربوط به مقررات ارشادی و مداخله جویانه دولت در مبادلات تجاری و اقتصادی است که بر روابط بازرگانی بین الملل که ماهیت خصوصی دارند تاثیر می‌گذارد. به عنوان نمونه حمایت از سرمایه گذاری خارجی‌ ، حمایت از صنایع داخلی‌ ، آزاد سازی تجارت کالا و خدمات ، مبارزه با ایجاد انحصارات و کنترل ورود و خروج ارز از جمله مواردی است که دولت برای کنترل تجارت اتخاذ میکنند و بر روند تجارت فرامرزی که ماهیت خصوصی دارد و بسیار تاثیر گذارند . به عبارت دیگر  افراد خصوصی تنها  چهارچوب محدودیت‌های حاکم بر تجارت بین‌الملل اجازه فعالیت اقتصادی دارند. هیچ یک از انواع قرارداد تجاری فرامرزی نمی‌تواند بدون در نظر گرفتن محدودیت‌های واردات و صادرات اجرا شود؛ هیچ مبادله ارزی نمی‌تواند بدون توجه به مقررات ورود و خروج ارز انجام پذیرد. سرمایه گذاری در یک کشور خارجی‌ نمی‌تواند بدون لحاظ مقررات تشویق و حمایت از سرمایه گذاری و سایر محدودیت‌های تجاری اجرا شود. از همین جهت نمی‌توان حقوق تجارت بین الملل را صرفا برای قراردادهایی که ماهیت خصوصی دارند در نظر گرفت و باید از تمامی زوایا آن را بررسی کرد. حقوق کسب و کار بین الملل چه ارتباطی با حقوق تجارت بین الملل دارد؟ حقوق کسب‌و‌کار بین الملل، یکی دیگر از آن عبارت‌هایی است که به صورت گسترده در تجارت‌ها فرامرزی استفاده می‌شود. این عبارت به معنای حقوق بازرگانی بین المللی یا حقوق تجارت بین الملل به کار میرود. اما بین آن و حقوق تجارت بین الملل تفاوت‌هایی از جهت گستردگی مباحث تحت پوشش و همچنین نگرش به مباحث، وجود دارد . برای این که موضوع ساده‌تر شود ابتدا حقوق کسب و کار بین الملل را با حقوق تجارت بین الملل مقایسه می‌کنیم. مواردی که حقوق کسب و کار بین الملل  پوشش می‌دهد در مقایسه با حقوق بازرگانی بین الملل گسترده‌تر است. در حقوق کسب و کار بین الملل علاوه بر مباحث حقوق بازرگانی مباحث دیگری نیز مطرح می‌شود. این دسته از حقوق نه تنها کلیه فعالیت های اقتصادی از جمله تولید یا توزیع و مصرف را پوشش می‌دهد بلکه کلیه فعالان اقتصادی از قبیل تجار، شرکت های تجاری و عاملین را پوشش می‌دهد. بنابراین حقوق کسب و کار بین الملل شامل مباحث مربوط به حقوق بازرگانی، حقوق شرکت‌ها، حقوق کسب و کار، حقوق رقابت، حقوق ورشکستگی، حقوق مالیاتی، حقوق قراردادها، وصول مطالبات، ضمانت نامه‌ها، حسابرسی، داوری و به طور خلاصه هر گونه مقرراتی است که ناظر به فعالیت‌های اقتصادی و تجاری می‌باشد. به این دلیل که حقوق کسب و کار بین الملل، یک فرایند پیچیده و فرسایشی است و نیازمند تشخیص و هماهنگی بین عوامل مختلف است، حقوق کسب و کار بین المللی به وجود آمده تا ناظر بر این فرایند پیچیده باشد . تعریف قرارداد بین المللی قراردادها برای آنکه به عنوان یک قرارداد بین المللی شناخته شوند باید دارای یک عنصر خارجی باشند. این عنصر خارجی میتواند تابعیت طرفین یک رابطه قراردادی، محل انعقاد قرارداد، محل اجرای تعهدات قراردادی یا محل انجام تعهد باشد. اصولا، همان شرایطی که برای صحت قراردادها در ایران وجود دارد نسبت به قراردادهای بین المللی هم کمابیش قابل اعمال است. گفتگو و توافق طرفین در خصوص موضوع قرارداد، بحث در مورد تضامین قراردادی و .. همانطور که در یک قرارداد داخلی لازم است در یک قرارداد بین المللی نیز ضرورت دارد. اصول تنظیم قرارداهای بین المللی انتخاب عنوان دقیق قرارداد؛ رعایت استانداردهای حرفه ای در تنظیم بندهای قرارداد: به عنوان مثال لازم است مشخصات طرفین قرارداد کامل، دقیق و قابل استناد باشد. یکی از مهم ترین کارهایی که در تنظیم قراردادهای بین المللی باید مورد توجه مشاوران حقوقی قرار بگیرد احراز هویت طرفین قرارداد است. تبیین و تشریح دقیق موضوع قرارداد که مورد توافق طرفین قرار گرفته است و توجه به این امرکه موضوع نباید با قوانین ملی طرفین و قوانین بین المللی در تضاد و تعارض باشد؛ پیش بینی تعهدات و مسئولیت های طرفین به صورت دقیق، ضمانت اجرای عدم ایفای تعهدات قراردادی، نحوه جبران خسارت در قرارداد، پیش بینی تضمین قراردادی، شیوه حل و فصل اختلافات به نحوی که برای قرارداد مناسب باشد، پیش بینی مدت زمان معقول و مناسب برای قرارداد؛ محل انعقاد قرارداد، محل

مبادله آزاد، عادلانه و متقابل کالا و خدمات بین دو کشور تحت عنوان تجارت بین الملل یاد می شود. این امر شامل صادرات و واردات کالاهایی است که هدف آن تأمین نیاز خاص، تأمین خواسته های موجود یا عملکرد متناسب با سبد اقتصادی یک کشور است. نیاز به انجام تجارت جهانی در درجه اول از توزیع ناهموار منابع طبیعی ناشی می‌شود. این امر منجر به تقسیم کار، توسعه دانش فنی و کاهش هزینه‌های مقایسه‌ای می شود، بنابراین برخی از کشورها برای تولید کالاها یا خدمات خاص از شرایط مناسب‌تری برخوردار می‌شوند. جریان روان تجارت بین الملل تضمین می کند که اقتصاد جهانی علی رغم اختلافات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی همچنان به رشد خود ادامه دهد. در چند دهه گذشته، سناریوی تجارت بین الملل دامنه خود را با جهش و گسترش افزایش داده است. این رقم از ۶۱۱٫۸۱ میلیارد دلار ناچیز در سال ۱۹۵۰ به رقم فوق العاده ۱۹۴۵۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۸ رسیده بود! به همین دلیل است، برای هر کسی که مایل به فعالیت در زمینه تجارت بین المللی باشد، کسب درک دقیق از انواع اساسی تجارت جهانی بسیار مهم می شود. فهرستی از مباحث سیاسی ، قانونی و اقتصادی قابل توجه در تجارت بین المللی قبل از انجام معامله بازرگانی بین المللی ، طرف های معامله باید چهار چوب های سیاسی ، قانونی و اقتصادی ای را که این معامله در آن جای می گیرد مورد توجه قرار دهند . یعنی باید به موارد زیر توجه داشته باشند : خط مشی های سیاسی / دولتی و تاثیر بالقوه آن ها در معامله شامل : سیاست های محدود کننده دولتی کنترل های ارزی محدودیت های سهمیه بندی و تعرفه ها سلب مالکیت ( مصادره اموال) مجوزهای صادرات و واردات تحریم های بازرگانی مقرارت مربوط به جلوگیری از شکستن قیمت ها مقایسه قیمت ها / بازرسی قبل از حمل محدودیت های قیمت در فروش دوباره مقرارت بهداشتی سیاست های اعمال شده در مورد کالاهای پر خطر مالیات سیاست های ارزی کشورهای صادرکننده و وارد کننده : خطرات ناشی از آن و توانایی طرفین در رعایت آن ها شامل : سیاست ها و رو یه های ارزی مجوزها کمبود ارزهای قابل تبدیل نوسان نرخ ارز پوشش ومعامله تامین ارزبه منظورپوشش ریسک ناشی ازتضعیف / ترقی ارزش ارز تجارت بین المللی چگونه کار می کند؟ تجارت بین الملل باعث ایجاد اقتصاد جهانی می شود که در آن عرضه و تقاضا و بنابراین قیمت ها هم تحت تأثیر وقایع جهانی قرار می گیرند. به عنوان مثال، تغییر سیاسی در آسیا می تواند منجر به افزایش هزینه نیروی کار شود و از این طریق هزینه های تولید برای یک شرکت کفش ورزشی آمریکایی مستقر در مالزی افزایش یابد ، که در نتیجه منجر به افزایش قیمت شارژ در بازار محلی شما می شود. از طرف دیگر، کاهش در هزینه کار باعث می شود که شما مجبور به پرداخت هزینه کمتری برای کفش های جدید خود شوید. مسائل قضایی و حقوقی که باید مورد توجه قرار گیرد : حل اختلاف محل اجرای قرار داد امکان دسترسی به نمایندگی قانونی سیاست های قانونی در مورد شرکت های خارجی مسائل قانونی مورد نیاز در مورد کیفیت کالا و نحوه ارائه خدمات در مورد مشخصات کالا یا خدمات در مورد بر چسب زنی درمورد بسته بندی / علامت گذاری کالا در مورد حفظ مالکیت کالا ،حقوق مالکیت معنوی ثبت علائم بازرگانی ، حقوق انحصاری یا حق طبع و نشر در سطح داخلی و بین المللی افزایش کارایی معاملات در سطح جهانی تجارت جهانی به کشورهای ثروتمند این امکان را می دهد تا از منابع خود – اعم از نیروی کار، فناوری یا سرمایه – با استفاده مؤثرتر کنند. از آنجا که کشورها دارای دارایی و منابع طبیعی مختلف (زمین، نیروی کار، سرمایه و فناوری) هستند، برخی از کشورها ممکن است همان کالاها را با کارآیی بیشتری تولید کنند و بنابراین آن را ارزان تر از سایر کشورها می فروشند. اگر یک کشور نتواند کالایی مؤثر تولید کند، می تواند با تجارت با کشور دیگری که می تواند، آن را به دست آورد. این امر به عنوان تخصص در تجارت بین المللی شناخته می شود. تجارت آزاد در مقابل حمایت گرایی مانند تمام تئوری‌ها، نظرات مخالف نیز وجود دارد. تجارت بین الملل دو دیدگاه متضاد در مورد سطح کنترل اعمال شده بر تجارت دارد: تجارت آزاد و حمایت. تجارت آزاد ساده تر از دو نظریه است: یک رویکرد laissez-fa، بدون محدودیت در تجارت. ایده اصلی این است که عوامل عرضه و تقاضا، که در مقیاس جهانی کار می کنند، اطمینان حاصل می کنند که تولید به طور مؤثر اتفاق می افتد. بنابراین، برای حفاظت یا ترقی تجارت و رشد، هیچ کاری نباید انجام شود، زیرا نیروهای بازار این کار را بطور خودکار انجام می دهند. در مقابل، حمایت گرایی معتقد است که تنظیم تجارت بین المللی برای اطمینان از عملکرد صحیح بازارها مهم است. طرفداران این نظریه معتقدند که ناکارآمدی بازار ممکن است مزایای تجارت بین المللی را مختل کند و هدف آنها هدایت بازار بر این اساس است. حمایت از گرایش به اشکال مختلف وجود دارد، اما متداول ترین آنها تعرفه یارانه و سهمیه است. این استراتژی ها سعی در اصلاح هرگونه ناکارآمدی در بازار بین المللی دارند. از آنجایی که این فرصت را برای تخصص و همچنین استفاده بیشتر از منابع باز می کند، تجارت بین المللی این توانایی را دارد که ظرفیت یک کشور را در تولید و دستیابی به کالاها به حداکثر برساند. با این وجود مخالفان تجارت آزاد جهانی اظهار داشتند که تجارت بین الملل هنوز هم می تواند کشورهای در حال توسعه را به خطر بیاندازد. آنچه مسلم است این است که اقتصاد جهانی در حال تغییر و تحول مداوم است و هرچه توسعه یابد، مشارکت کنندگان آن نیز باید توسعه داشته باشند. انواع تجارت بین الملل برای اهداف کاری، تجارت بین الملل به سه نوع عمده تقسیم می شود. که شامل : واردات به بیان ساده تر ، واردات به معنای خرید کالاها و خدمات از یک کشور خارجی است زیرا نمی توان آنها را به مقدار کافی یا با هزینه رقابتی در کشور خود تولید کرد. به عنوان مثال ، هند ۸۲ درصد از نفت خام مورد نیاز خود را از کشورهایی مانند امارات و ونزوئلا وارد می کند. دلیل این امر این است که این

بازرگانی بین الملل در دهه‌های اخیر دنیا با شتاب به سمت هم‌گرایی اقتصادی رفته است. به عبارت دیگر، اقتصاد جهانی شده است. این جملاتی است که مدام می‌شنویم؛ اما منظور از اقتصاد جهانی یا اقتصاد بین‌المللی چیست. علاوه بر اقتصاد جهانی، کسب‌وکار بین‌الملل ، بازرگانی بین الملل  و تجارت بین‌الملل  دیگر کلیدواژگانی هستند که فعالان اقتصادی هر روز با آن‌ها مواجه می‌شوند؛ اما به‌راستی معنای این واژگان چیست؟ طبیعی است پیش از ورود به موضوع بازرگانی بین‌الملل باید درک صحیحی از آن داشت. در بسیاری از موارد ممکن است این واژگان مشابه در نظر گرفته شوند. به‌عبارت‌دیگر شاید بسیاری فکر کنند تفاوت چندانی بین این واژگان وجود ندارد و این‌ها صرفاً بازی با کلمات به‌حساب می‌آید؛ اما واقعیت آن است باوجود اشتراکات این مفاهیم، تفاوت‌های مهمی بین آن‌ها وجود دارد. آشنایی با این مفاهیم و آگاهی نسبت به تفاوت‌های آن‌ها می‌تواند منجر به ایجاد یک تصویر کلان از موضوع بازرگانی بین‌الملل، که موضوع اصلی این کتاب است، در ذهن شود. شکل 1-1 ارتباط این مفاهیم را نشان می‌دهد. اقتصاد بین‌الملل بالاترین سطح در میان این مفاهیم را پوشش می‌دهد. در حقیقت اقتصاد جهانی چارچوبی است که کسب‌وکار بین‌الملل، بازرگانی بین‌الملل و تجارت بین‌الملل در درون آن تعریف می‌شوند. به همین ترتیب کسب‌ و کار بین‌الملل، بازرگانی بین‌الملل و تجارت بین‌الملل نیز جزئی از سطح بالاتر خود هستند. مفهوم واردات (Import) واردات به معنی ورود کالا و یا خدمات از کشوری به کشور دیگر از طریق قلمرو گمرکی مشخص، است. به صرفه نبودن تولید بعضی کالا ها و یا شرایط جوی و آب و هوایی از دلایل مهم در میزان واردات کشور ها است. در یک اقتصاد پویا و سالم، میزان صادرات بر میزان واردات غلبه دارد. به صورت معمول کشور ها به دنبال ایجاد تعادلی منطقی میان واردات و صادرات هستند. مفهوم صادرات (Export) صادرات به معنای فروش کالا و یا خدمات از کشوری به کشور دیگر از مجاری رسمی و گمرکی کشور ها است که منجر به کسب درآمد ارزی می شود. برای انجام صادرات، شخص صادر کنند می بایست دارای کارت بازرگانی باشد. مهم ترین مسئله برای انجام صادرات این است که، بازاریابی خوبی برای محصول و یا خدمات خود، در کشور مقصد انجام داده باشید. بعد از یافتن مشتری و امضای قرار داد، امور گمرکی که شامل تعیین عوارض و تعرفه ی گمرکی است، باید انجام شود. اقتصاد بین‌الملل منظور از اقتصاد بین‌الملل، در نظر گرفتن جنبه‌هایی چون عرضه‌و‌تقاضای بین‌الملل، پول‌و‌مالیه بین‌الملل، مالیات‌های بین‌الملل و … است. برای مثال در اقتصاد بین‌المللی، اگر دولت هندوستان تصمیم بگیرد تا پزشک بیشتری تربیت کند، باید توقع داشت عرضه پزشک در انگلستان افزایش یابد، چراکه احتمالاً بخشی از پزشکان هندوستان اقدام به مهاجرت به انگلستان می‌نمایند. یا اگر دولت امریکا هزینه‌های دولتی را افزایش دهد تا اشتغال افزایش یابد، به‌احتمال بسیار زیاد سطح اشتغال در کانادا نیز افزایش می‌یابد (کاوز  و همکاران، 2006). این وضعیت در ایران نیز صادق است، گران شدن بنزین در ایران بر قیمت بنزین در کشورهای اطراف تأثیر می‌گذارد و یا افزایش سطح تسهیلات در بانک‌های ایرانی می‌تواند بر سرمایه‌گذاری در کشورهای اطراف اثر گذار باشد. همچنین افزایش تقاضا در یک کشور می‌تواند وضعیت عرضه‌و‌تقاضا در سایر کشورها را تحت تأثیر قرار دهد. برای مثال افزایش تقاضای نفت در امریکا و کاهش ذخایر این کشور عرضه‌و‌تقاضا در سطح بین‌الملل را بر هم زده و قیمت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. پس می‌توان ادعا نمود در اقتصاد بین‌الملل، تغییر در عرضه‌و‌تقاضای محصول، نیروی کار، تغییر سیاست‌های پولی‌و‌مالی و … در یک کشور می‌تواند بر اقتصاد سایر کشورها اثر بگذارد. همچنین با توجه به وجود توافقنامه‌ها و اتحادیه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، نرخ مالیات در کشورهای مختلف می‌تواند بر سیاست‌های سایر کشورها تأثیرگذار باشد. برای مثال برخی از کشورها توافقنامه‌های مالیاتی  دارند که فقط مابه‌التفاوت مالیات دو کشور را از کالاهای وارداتی اخذ نمایند. درواقع این توافقنامه‌ها مانع محاسبه مضاعف مالیات در کالاهای وارداتی می‌شود. برای مثال اگر دولت امریکا نرخ 30 درصد مالیات را برای محصولات وارداتی در نظر گرفته باشد و دولت مکزیک برای محصول تولیدی 20 درصد مالیات اخذ کند، از محصول صادراتی مکزیک به امریکا فقط 10 درصد مالیات اخذ خواهد شد. این توافقنامه‌ها کمک می‌کند تا رقابت‌پذیری محصول وارداتی از بین نرود. طبیعی است در این شرایط کشورها به سمت یکسان‌سازی نرخ مالیات سوق پیدا می‌کنند تا مالیات محصولات تولیدشده در کشور خود را، در کشور خود نگاه دارند. به هر ترتیب در اقتصاد بین‌الملل، حتی سیاست‌های داخلی مانند نرخ مالیات به‌شدت تحت تأثیر عملکرد سایر کشورها قرار دارد. همان‌گونه که از مثال‌های فوق برمی‌آید، اقتصاد بین‌المللی تحت تأثیر عملکرد دولت‌ها و ملت‌ها قرار دارد. به‌عبارت‌ دیگر سطح تحلیل در مفهوم اقتصاد بین‌الملل در امور کلان است. هرچند به طور طبیعی سطح خرد از آن تاثیر می‌پذیرد. اگر قصد ورود به سطح خرد را در اقتصاد بین‌الملل داشته باشیم باید به سطح کسب‌ و کارها و افراد ورود کرد. تجارت بین‌الملل در پایین‌ترین سطح یا به عبارت بهتر در خردترین سطح اقتصاد بین‌الملل، تجارت یا دادوستد بین‌المللی قرار دارد. بسیاری از نظریه‌های کلاسیک اقتصاددانان به تجارت بین‌الملل مربوط است. در تجارت یا دادوستد، ساده‌ترین فرآیند معامله بین دو تاجر از دو کشور متفاوت رخ می‌دهد. در تجارت تمرکز تنها بر معامله است و طرفین تعهدی در خصوص زمینه‌های لازم برای شکل‌گیری یک معامله مطمئن و سودآور ندارند.  مفهوم تجارت درواقع در تجارت یا دادوستد، صرفاً خریدوفروش یک محصول مورد توجه است و به‌محض وقوع معامله، تجارت پایان می‌یابد. درگذشته وقتی تاجری به دیگر کشورها می‌رفت، همچون یک تاجر داخلی باید به تجار موردنظر مراجعه می‌نمود و در ازای پرداخت هزینه‌ای، اقدام به خرید کالایی می‌نمود. پس از خرید نیز خود باید وسیله‌ای برای انتقال محصول تهیه و کالا را به محل فروش می‌رساند. در این فرآیند چیزی تحت عنوان بیمه، روش‌های پرداخت، شرکت‌های حمل‌ونقل و حتی قوانین دولتی و گمرکی چندان مطرح نبود. اما گسترش تجارت موجب شد تا به‌مرور تجار به فکر گسترش فعالیت‌ها و تسهیل کار نمایند. این موضوع منجر به شکل‌گیری بازرگانی بین‌الملل شد. بازرگانی بین‌الملل گستره‌ای فراتر از تجارت را پوشش می‌دهد. بازرگانی بین الملل در زبان فارسی بازرگانی بین‌الملل شاید پرکاربردترین اصطلاح در بین اصطلاحات مورد اشاره در این فصل است. این اصطلاح در بسیاری از موارد به غلط به جای سایر مفاهیم استفاده می‌شود؛ اما معنای درست بازرگانی بین‌الملل از نظر فنی چیست؟ بازرگانی بین‌الملل مفهومی گسترده‌تر از

طور کلی به هرگونه فعالیتی که در جریان مبادله انواع کالاها و یا خدمات و یا غیره از مرحله تولید تا رسیدن به دست مصرف‌کننده انجام می‌گیرد را، بازرگانی می‌گویند. از این رو می‌توان گفت که فعالیت بازرگانی، هسته اصلی سرمایه‌داری را تشکیل می‌دهد انسان موجودی است اجتماعی که تداوم حیات وی در قالب تشکیل اجتماعات انسانی میسر بوده و برای تامین نیازهای متنوع خود، اقدام به مبادله با دیگران کرده است و در طول تاریخ آن را رشد و توسعه داده است. امروزه کار مبادله و امور مربوط به داد و ستد کالاها و خدمات، همزمان با افزایش جمعیت، پیشرفت های علمی و متنوع تر شدن نیازهای جامعه، بسیار وسیعتر و پیچیده تر از گذشته شده است و دامنه وسیعی از فعالیت های انسانی را در بر گرفته است. هر چند امروزه واژه بازرگانی مترادف با تجارت و مبادله به کار می رود، اما تفاوت هایی با یکدیگر دارند که با ملاحظه تعریف آنها، این تفاوتها بهتر مشخص می شود. مفاهیم پایه بازرگانی: مبادله از نظر تاریخی دادن جنس و گرفتن کالا از دیگران، مبادله نام دارد. این مفهوم حتی در دورانی که مبادله در آن با پول انجام می شود نیز صادق است. تجارت انجام مبادله و داد و ستد با هدف کسب سود را تجارت می گویند. بازرگانی به فعالیت هایی که در جریان مبادله کالا و یا خدمات از مرحله تولید (تامین مواد خام، فعالیت های مربوط به ساخت و یا عرضه خدمت و …) تا زمانی که به دست مصرف کننده می رسد (حمل و نقل، توزیع و …)، بازرگانی می گویند. بازرگان به کسی گفته می شود که با توجه به شرایط زمانی و مکانی، کار تشخیص نیازها و تولید، کالا و خدماتی را برعهده دارد که عرضه آنها مستلزم صرفه جویی و سودبخشی لازم است. وظایف بازرگانی فعالیت های بازرگانی بر مبنای تعریفی که گفته شده، نقش پل ارتباطی را برای عوامل تولید، کالا و مصزف کنندگان ایفا می کند و در حول دو محور زیر فعالیت می کند: تهیه و تدارک مواد، عوامل تولید و سایر خدمات مربوط به آن برای به گردش درآوردن فعالیت های تولیدی و خدماتی تلاش برای هدایت کالاهای تهیه شده و رساندن آن به دست مصرف کنندگان انواع فعالیت‌های بازرگانی از جهت موقعیت مکانی و جغرافیایی بازرگانی داخلی زمانی که عملیات بازرگانی در داخل مرزهای یک کشور انجام بگیرد به آن بازرگانی داخلی گفته می‌شود. این بدان معنا است که محور فعالیت‌های بازرگانی داخلی تأمین نیازها از شریان منابع داخلی بوده و دادوستدها بر اساس سیستم مالی آن کشور انجام می‌گردد. بازرگانی خارجی کلیه فعالیت‌های بازرگانی که با خارج از مرزهای یک کشور انجام پذیرد و هدف از این نوع بازرگانی تأمین تجهیزات موردنیاز با کیفیت مناسب‌تر و همچنین کسب سود حاصل از بازرگانی است. بازرگانی منطقه‌ای معاملات بازرگانی که میان دو یا چند کشور در یک منطقه جغرافیایی صورت خواهد گرفت.   خدمات بازرگانی که توسط بازرگانان یا شرکت‌های بازرگانی انجام می‌پذیرند به شکل زیر دسته‌بندی می‌شوند: خدمات بازرگانی به تولیدکنندگان تولیدکنندگان کالا و خدمات برای تولید کالا و یا عرضه خدمت نیازمند به مواد و وسایلی هستند تا به‌ وسیله آن‌ها بتوانند محصول خود را ساخته و عرضه کنند. این موارد شامل خریدن ماشین‌ آلات، مواد اولیه و … است که در قالب خدمات بازرگانی به تولیدکنندگان عرضه می‌گردد. خدمات بازرگانی به مصرف‌کنندگان خدمات بازرگانی با شناسایی نیازها و سلایق مشتریان، تلاش کرده تا کالا و خدمات تولید شده را متناسب با رفع نیاز مشتری تهیه و عرضه شود. خدمات بازرگانی به اقتصاد یک کشور فعالیت‌های بازرگانی در خدمت اجرای سیاست‌هایی است که اقتصاد هر کشوری برای خود به وجود آورده است. به‌طور مثال اگر به دلایلی ضرورت بر این باشد که واردات کالای مشخصی ممنوع گردد، بازرگانی با اجرای این سیاست باعث تقویت تصمیمات اقتصادی کشور می‌شود. واحدهای بازرگانی فعالیت‌های اجرایی بازرگانی می‌تواند به‌وسیله فرد، گروه، سازمان و یا تشکیلاتی انجام پذیرد و به‌صورت خصوصی یا دولتی و یا مختلط اداره گردد که به هر یک از آنها یک واحد بازرگانی گفته و این واحدها را به شکل زیر دسته‌بندی می‌کنیم: واحدهای بازرگانی خصوصی این واحدها به‌وسیله فرد و یا افرادی که قصد همکاری با یکدیگر را دارند، به وجود می‌آیند. سرمایه‌گذاری، مسئولیت، تصمیم‌گیری و نحوه اداره بنگاه به عهده یک شخص است. واحدهای بازرگانی دولتی در واحدهای بازرگانی دولتی، تأمین سرمایه به عهده دولت بوده و عوامل اجرایی آن را کارمندان دولت تشکیل می‌دهند. چالش های واحدهای بازرگانی دولتی در مورد واحدهای بازرگانی دولتی همواره این اختلاف نظر وجود داشته که برخی، دخالت دولتها را در امور اقتصادی مفید می دانند و برخی دیگر دولتها را تاجر و صنعتگر خوبی نمی دانند. دلایلی که منتقدان حضور دولت در فعالیت های اقتصادی بیان می کنند، این است که تجارب عملی نشان داده است که موتور محرکه فعالیت های اقتصادی «منفعت شخصی» است و آزادی برای فعالیت اقتصادی موجب می شود که مردم برای انتخاب شغل و تولید هر نوع کالایی که انتخاب می کنند، محدودیتی نداشته باشند. همین امر سبب می گردد تا حداکثر سعی و تلاش خود را به عمل آورند و سطح تولیدات را بالا برند و در نتیجه با دنبال کردن منفعت شخصی، موجبات منافع طبقات مختلف اجتماعی را فراهم آورند. در عوض طرفداران مداخله دولت در امور اقتصادی، می گویند که تجربه های تاریخی نشان داده است که تعقیب منافع خصوصی افراد منجربه تامین منافع اجتماعی نمی شود و لذا نمیتوان به امید اینکه عدم دخالت دولت موجب سامان یافتن اوضاع اقتصادی می شود منافع جامعه را قربانی منافع خصوصی نمود. واحدهای بازرگانی مختلط در واحدهای بازرگانی مختلط ، قسمتی از سرمایه را دولت و قسمتی دیگر را بخش خصوصی تامین می کند . مثلا در یک بانک که با سرمایه مشترک دولت و بخش خصوصی تاسیس می شود ممکن است ۶۰ درصد سهام از آن دولت و مابقی توسط بخش خصوصی تامین شده باشد. دولت ها سعی می کنند در ایجاد چنین واحدهایی همیشه بیش از ۵۱ درصد سهام را در دست داشته باشند تا بتوانند بر آنها اعمال مدیریت کنند. معاملات بازرگانی در ماده ۲ قانون تجارت ایران، معاملات بازرگانی به ده نوع زیر محدود شده است: خرید یا تحصیل هر نوع ممال منقول به قصد فروش