تراکنش‌ها در شبکه بیت‌کوین:

در سیستم‌های مالی متمرکز مانند بانک، برای این‌که مشکل خرج مضاعف بوجود نیاید، نخست کل اطلاعات تراکنش‌ها به طور زمان‌بندی شده به سرور مرکزی که در اختیار بانک می باشد، برگشت داده می‌شود. با بررسی این اطلاعات و اطلاعات قبلی توسط سیستم که در پایگاه داده خود ذخیره شده است، تراکنش‌ها را تایید کرده و دفتر دارایی‌ها یا حساب هر فرد را به‌روز رسانی می‌کند. در صورت، اشخاص به سیستم مرکزی اعتماد می‌کنند و سیستم هم از روی زمان تولید تراکنش‌ها، اطلاعات را به صورت صحیح به روز رسانی می‌کند. خرج مضاعف به این معنی است که کاربر دارایی خویش را بیشتر از یک بار در سیستم خرج می کند.

 سیستم غیرمتمرکز، سرور و پایگاه داده مرکزی ندارد بنابراین نحوه ذخیره اطلاعات و تایید و ثبت تراکنش‌ها نیز مختلف می باشد.

در شبکه بیت کوین (Bitcoin)، پول الکترونیک به عنوان زنجیره‌ای از امضاهای دیجیتال شناخته می‌شود. بنابراین هر موقع فردی بخواهد بیت‌کوین خود را به سایرین ارسال کند، نخست باید هش تولید شده از تراکنش قبلی را به همراه «کلید عمومی» فرد دریافت کننده (مالک جدید بیت‌کوین) با «کلید خصوصی» خویش امضا کند.

بعد از آن، این اطلاعات به مقدار پول دلخواه الحاق شده و برای شخص مقابل ارسال می‌شود. با بررسی امضای دیجیتال و نیز هش تراکنش قبلی زنجیره قادر خواهیم بود مالکیت شخص بر دارایی را بررسی کرده و از دریافت پول مطمئن شویم. اما با این حال، فرد دریافت کننده راه‌حلی برای تشخیص این‌که پول فرستاده شده به او قبلا هم استفاده شده یا نه را ندارد.

امضای دیجیتال، کلید عمومی و کلید خصوصی:

از مفاهیم بسیار مهم در ایجاد بیت کوین ،«کلید عمومی» و «کلید خصوصی» می باشند. در مورد رمزنگاری، این امکان وجود دارد برای رمزنگاری و رمزگشایی اطلاعات، از «یک» یا «دو» کلید کمک گرفت. در صورتی که از دو کلید با نام «کلید عمومی» و «کلید خصوصی»استفاده شود به آن «رمزنگاری نامتقارن» می گویند. در این صورت کلید عمومی به عنوان آدرس کاربرد دارد.

کاربر قادر خواهد بود کلید عمومی خود را در اختیار سایرین بگذارد تا به این روش بتواند به او اطلاعات ارسال کند. کلید خصوصی هم برای رمزگشایی از پیام‌ها به کار می رود و فقط در دست خود کاربر می باشد. کاربر با کمک کلید خصوصی این قابلیت را دارد تا پیام‌هایی که برای او فرستاده شده‌اند را رمزگشایی کند.

همچنین امضای دیجیتال با استفاده از کلیدهای عمومی و خصوصی تولید می‌شود. کسی که پیام را ارسال می کند، پیام‌های خویش را با کلید رمزنگاری که مختص خود او هست امضا می‌کند. بنابراین، اشخاصی که کلید عمومی را در اختیار دارند، قادر خواهند بود پیام را تأیید و به صورت امنی اطلاع پیدا کنند که پیام اصلی از طرف فرستنده‌ای که کلید خصوصی را در اختیار دارد فرستاده شده است. این امر بدون این‌که اشخاص به کلید خصوصی کاربر دسترسی داشته باشند انجام می پذیرد.