دارایی‌های جاری و غیرجاری چه تفاوتی با هم دارند؟

دارایی‌های جاری و غیرجاری
حسابداری

دارایی‌های جاری و غیرجاری چه تفاوتی با هم دارند؟

در طبقه‌بندی دارایی‌های جاری و غیرجاری ، دارایی منبع تحت کنترل یک واحد تجاری است.

یک سازمان یا موسسه با استفاده از دارایی‌های جاری و غیرجاری که در اختیار دارد می‌تواند منافع اقتصادی در حال حاضر و آتی خود را تامین کند و منافع اقتصادی را از خارج به سازمان جریان دهد.

بر طبق استاندارد حسابداری شماره یک، دارایی‌ها باید در گزارشگری صورت مالی به دو دسته تفکیک شوند: جاری و غیرجاری.

دارایی‌های جاری و غیرجاری از چه نظر متفاوتند؟

منابع یک شرکت را می‌توان به دو دسته کلی تقسیم کرد: دارایی‌های جاری (current assets) و دارایی‌های غیرجاری (noncurrent assets).

فرق اصلی بین دارایی‌های جاری و غیرجاری خط زمانی پیش‌بینی شده برای استفاده از آنهاست.

دارایی‌های جاری و غیرجاری در ترازنامه فهرست می‌شوند و پیش از جمع‌زده شدن و یکی شدن در برابر بدهی‌ها (liabilities) و سهام (equities) در قالب دو دسته جداگانه در نظر گرفته می‌شوند.

دارایی‌های جاری و غیرجاری

دارایی جاری

دارایی های جاری، مقدار ارزش کل دارایی هایی که قابلیت تبدیل شدن به پول نقد را دارند نشان می دهد و به منظور تأمین اعتبار عملیات جاری شرکت و پرداخت هزینه های روزانه استفاده می شوند.

دارایی جاری می تواند شامل موارد زیر شود؛

  • پول نقد
  • حسابهای دریافتنی
  • پیش پرداخت
  • موجودی
  • اوراق قابل فروش

پول نقد یک دارایی جاری محسوب می شود چرا که قابلیت تبدیل به نقدینگی در کمتر از مدت یک سال را دارد و به منظور پرداخت بدهی کوتاه مدت استفاده می شود. حساب های دریافتنی شامل پرداخت های مورد انتظار از مشتریان است که در مدت یک سال وصول می شود. موجودی نیز یکی از دارایی های جاری است، چرا که شامل مواد اولیه و محصولات نهایی می شود که می توانند سریع فروخته شوند.

دارایی‌های غیرجاری

دارایی‌های غیرجاری سرمایه گذاری‌های بلندمدت یک شرکت هستند که ارزش کامل آنها در عرض یک سال حسابداری مشخص نمی‌شود. هر دارایی‌ که جاری نباشد را می‌توان در دسته دارایی‌های غیرجاری جای داد.

نمونه‌هایی از دارایی‌های غیرجاری عبارتند از:

  • زمین
  • ماشین آلات، و تجهیزات
  • سرمایه گذاری‌های بلندمدت: به سرمایه‌گذاری‌هایی که جهت کسب سود بیشتر در طولانی‌مدت با وجهی که در حال حاضر مصرفی برای خرجکرد آن موجود نیست، انجام می‌شود، سرمایه‌گذاری بلندمدت گفته می‌شود.
  • دارایی‌های نامشهود مانند علائم تجاری و سرقفلی: دارایی‌های بلند‌مدتی هستند که موجودیت عینی ندارند؛ یعنی وجود فیزیکی نداشته و قابل رویت نیستند، اما با توجه به حقوق و مزایایی که از مالکیت آنها جهت موسسه حاصل می‌شود، دارای منافع اقتصادی بوده و ارزشمند هستند.

از آنجا که دارایی‌های غیرجاری عمرمفید طولانی دارند، شرکت‌ها هزینه‌های خود را طی چندین سال پخش می‌کنند. این فرآیند به جلوگیری از ضررهای سنگین در طول سال‌های گسترش سرمایه کمک می‌کند.

دارایی‌های ثابت، مانند ماشین‌آلات و تجهیزات، و دارایی‌های نامشهود، مانند علائم تجاری در دسته دارایی‌های غیرجاری جاری می‌گیرند.

دارایی‌های جاری و غیرجاری

بدهی‌های غیرجاری (Noncurrent Liabilities)

بدهی‌های غیرجاری تعهدات بلندمدت مالی یک شرکت هستند که موعد سررسید آنها طی یک سال مالی آینده نخواهد بود.

دارایی‌های غیرجاری منابع تحت تملک شرکت هستند، درحالیکه بدهی‌های غیرجاری منابعی هستند که شرکت قرض گرفته و باید بازگرداند.

بدهی‌ها یا پولی هستند که شرکت باید باز پس دهد و یا خدماتی هستند که شرکت باید انجام دهد و همگی در ترازنامه شرکت درج می‌شوند.

برخلاف دارایی‌های غیرجاری، بدهی‌های غیرجاری تعهدات بلندمدت بدهی شرکت هستند که انتظار نمی‌رود ظرف 12 ماه آینده تسویه شوند.

نمونه‌هایی از بدهی‌های غیرجاری عبارتند از:

  • تعهدات بلندمدت اجاره
  • بدهی بلندمدت مانند اوراق قرضه

شرکت از اوراق قرضه پرداختی برای تامین سرمایه یا قرض گرفتن پول استفاده می‌کند.

اوراق قرضه پرداختی قراردادهای وام بلندمدت بین قرض‌دهنده و قرض گیرنده هستند. شرکت معمولا اوراق قرضه را برای کمک به تامین سرمایه عملیات یا پروژه‌های خود منتشر می‌کند.

از تاریخ انتشار اوراق قرضه، شرکت قول می‌دهد تا سود و اصل سرمایه را در یک تاریخ از پیش تعیین شده (معمولا بیش از یک سال مالی از تاریخ انتشار) پرداخت کند. سرمایه گذاران به بدهی‌های غیرجاری شرکت توجه ویژه دارند تا مشخص شود که آیا یک شرکت نسبت به جریان نقدی خود بیش از اندازه بدهی دارد یا خیر.

دیدگاه خود را اینجا قرار دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *